«Ουράνιο σώμα»

Γράφει η Αργυρώ Μαντόγλου // *

«Νυστάζω», μου είπε και έκλεισε τα φώτα. Το φως του δρόμου διαπερνούσε τις γρίλιες σχηματίζοντας κίτρινες γραμμές και γεωμετρικά μοτίβα στους τοίχους και στο ταβάνι. Σε ένα απ’ αυτά πήγα και κούρνιασα.

«Μόλις ήρθα, κι εσύ θα κοιμηθείς;» του είπα. «Δεν πρέπει να συνεχίσουμε τον απολογισμό μας;»

«Ντι έχω να κοιμηθώ τρεις νύχτες, χθες, προχθές είπαμε τόσα, δεν μπορείς να περιμένεις μέχρι αύριο;» Με ένα σάλτο πήγα κοντά του. Ήθελα να με ακούει καλύτερα.

«Νώντα, δεν ήταν χθες ούτε προχθές που ήρθα. Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά. Σύμφωνα με τη δική σας μέτρηση, 1088 ημέρες».

«Μετράς τις μέρες;»

«Όχι εκείνες με μετράνε, εκείνες μού υπενθυμίζουν πως όταν ο χρόνος σου τελειώσει δεν θα μπορώ πια να σε φθάσω».

«Έλα τώρα Ντι, εσύ πάντα θα με φθάνεις, έχεις τον τρόπο».

Γύρισε πλευρό και τράβηξε την κουβέρτα μέχρι πάνω, σκεπάζοντας το κεφάλι του. Ό,τι κι αν έλεγα πια, δεν θα με άκουγε. Κι όμως αυτός με είχε καλέσει, πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, η πρόσκληση του ήταν επιτακτική και κατεπείγουσα.

Ξεχνάω όμως πως είναι ίδιον των ανθρώπων να ξεχνούν, να σβήνουν την όποια πρόσκληση, όταν κυριαρχεί μια άλλη ανάγκη πιο επείγουσα, όπως ο ύπνος.

Τον άφησα λοιπόν στον ύπνο του, δεν ήθελα να ταράξω τα όνειρά του, οπότε απέσυρα όλα τα ίχνη μου από μέσα του. Τον σέβομαι, όπως όλα τα πλάσματα που προσπαθούν σε αυτόν τον περιορισμένο χρόνο της ζωής τους να κρατήσουν σταγόνες απ’ την ανθρωπιά τους, να ανταπεξέλθουν με όλες τις αισθήσεις τους στην αμετάκλητη παρακμή, στη μοίρα τους, στον κύκλο της φθοράς τους.

Θα ήταν άστοχο να με περιγράψω για να με γνωρίσετε. Δεν έχω όγκο, βάρος ή ιδιότητες. Δεν είμαι πνεύμα, ξωτικό, άγγελος, ή δαίμονας, είμαι μια οντότητα άλλης διάστασης, ας πούμε, από αυτές που όλοι συναντήσατε κάποιες φορές, αλλά ως συνήθως, τις αρνηθήκατε, επειδή δύσκολα αποδέχεστε ό,τι ξεφεύγει από τον έλεγχο σας, από την πρόσληψη των ατελών αισθήσεων σας. Κάποιοι με είδατε σε ακραίες στιγμές σας, λίγο πριν πέσει πάνω σας ένα φορτηγό και σας συνθλίψει, σε έναν έρωτα ακαριαίο ήμουν παρών, ή σε μια στιγμή αποκαλυπτική, όταν γλιστρήσατε –παρά τη θέλησή σας- σε άλλη διάσταση.

Ας πούμε πως είμαι μέρος της συνείδησης που έχετε εξοβελίσει. Μιας συνείδησης που φέρνει ειδήσεις από μια άλλη πραγματικότητα, που κάνει την εμφάνισή της, όταν είστε σε θέση να αφήσετε πίσω το σαρκίο σας.

Έσκυψα πάνω του και είδα πως τα μαλλιά του είχαν αραιώσει, το δέρμα του είχε κηλίδες και έτσι όπως είχε το στόμα μισάνοιχτο για να ανασαίνει, είδα στο βάθος της στοματικής του κοιλότητας να λείπουν δόντια.

Ο χρόνος, ο αιώνιος αντίπαλος μου, άφησε τα σημάδια του πάνω του, ενώ εγώ, με τη διακριτικότητά μου και το σεβασμό απέναντι στην ελεύθερη βούληση, δεν άφησα ίχνη, κανένα σχεδόν, ίσως μόνο στην αισθητική του να έχω παρέμβει, οφείλω να παραδεχτώ πως ο χώρος διαθέτει κάποιο γούστο, αν και ο Νώντας έχει αρχίσει να παραλείπει τους κανόνες υγιεινής. Είναι αλήθεια πως είχα χρόνια να τον επισκεφτώ, δίπλα του κοιμόταν μια γυναίκα, και δεν θα με άκουγε, όσο κι αν του μιλούσα.

Πού κατοικώ; Είμαι ένα άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο, νομίζω πως αυτή η εισαγωγή είναι αρκετή ώστε να διεγείρει την περιέργειά σας και να συνεχίσετε να ακούτε αυτά που έχω να σας πω:

Με τον Νώντα συναντηθήκαμε πολύ νωρίς, στην πραγματικότητα όταν ήταν μικρός είχαμε τις περισσότερες συναντήσεις, τότε δεν αμφέβαλλε για την ύπαρξή μου, μπορούσαμε σχεδόν να συμβιώνουμε χωρίς να αναρωτιέται ποιος είμαι και τι ακριβώς τού λέω, καταλαβαινόμασταν χωρίς να μιλάμε σχεδόν, η συνομιλία άρχισε όταν άρχισε να με αμφισβητεί -η βάση κάθε συζήτησης είναι η αντιπαράθεση.

Του μάθαινα πράγματα. Να σέβεται τα ζώα, τη φύση, τον καιρό, να προφυλάσσεται, να επιμένει, αργότερα του έμαθα να συνυπάρχει, να επικοινωνεί, να είναι ταπεινός.

Με τη δική μου συμβολή ξεπέρασε το διαζύγιο των γονιών του, το θάνατο του πατέρα, την πρώτη ερωτική απογοήτευση.

Ήμουν παρών σε όλη την εφηβεία του, παρότι τότε πάλευε να με εξοβελίσει. Μέχρι που έκλεινε τα αυτιά του με ωτοασπίδες και έπαιρνε χάπια ηρεμιστικά – να μη με ακούει.

Τότε αποφάσισα να κρατήσω αποστάσεις, να γίνω πιο διακριτικός.

Υπήρχαν κι άλλοι που με χρειαζόταν περισσότερο, ας πήγαινα λοιπόν κάπου που η επίσκεψη μου θα έπιανε τόπο. Ξέχασα να σας πω πως σε κάθε έναν από μας αντιστοιχούν δέκα ανθρώπινα πλάσματα. Είμαστε λιγότεροι σε πληθυσμό στον πλανήτη μας. Κι όλο και λιγοστεύουμε, παρότι άχρονοι, χανόμαστε κι εμείς, από καιρού εις καιρόν υπάρχουν απώλειες όλο και πέφτει πάνω μας κάποιος μετεωρίτης ή κάποιο ουράνιο σώμα, αλλά κυρίως χανόμαστε λόγω της κόπωσης. Σημειωτέον, η αναπαραγωγή δεν είναι μέσα στις προτεραιότητες μας.

Ούτε ο Νώντας αναπαράχθηκε, έτσι νομίζει, αν και υπάρχει ένα δικό του παιδί κάπου στον κόσμο και αυτό ήθελα να του πω, πριν φύγει. Να του πω πως έχει έναν απόγονο, υπάρχει μια συνέχεια του, αν και αυτός έχει πείσει τον εαυτό του πως δεν έχει πια καμία σημασία –ωστόσο καλό θα ήταν να το ξέρει .

Ακόμα καπνίζει, το κάπνισμα τού το έχουν απαγορεύσει οι γιατροί, κι όμως απόψε στο πακέτο έχουν μείνει μόνο τρία τσιγάρα, ασυγκράτητος στη νικοτίνη, όπως και στο φαγητό, πράγματι απόψε μοιάζει ογκωδέστερος και πιο φθαρμένος.

Τα φαγητά στο ψυγείο του είναι όλα σχεδόν ληγμένα, το σπίτι του γεμάτο σκουπίδια. Ξέρω τι του έχει συμβεί αλλά δεν θέλω να το πω, ούτε σε σας. Αντίθετα με το ανθρώπινο είδος δεν θεωρώ πως το να «λέμε» τα πράγματα βοηθάει πάντα, εννοώ πως αυτή η ακατάπαυστη ανακοίνωση των ξένων υποθέσεων πέρα από αδιακρισία είναι και κακόβουλη παρέμβαση. Απόψε, όμως, είναι η τελευταία ευκαιρία να πω κάποια πράγματα γι’ αυτόν.

Χαρτιά χαρτιά παντού, φάκελοι ανοιγμένοι, κι άλλοι κλειστοί σκόρπιοι παντού, οι πιο πρόσφατοι δεν έχουν ανοιχτεί, λογαριασμοί, ειδοποιήσεις, κλίσεις σε δικαστήρια, παραβάσεις, χρέη, αριθμοί.

Ο Νώντας έγινε σκλάβος των αριθμών, δεν μπορεί να με ακούσει επειδή το κεφάλι του έχει πλημμυρίσει από αριθμούς.

Ποσά, χρηματικά ποσά σημαδεύουν τη ζωή του, στοχεύουν την καρδιά του σαν σφαίρες, σαν καταδιωκτικά σκυλιά. Χρέη. Θέλω να του πω πως το μοναδικό του χρέος είναι απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Πώς τον άφησε έτσι; Γιατί τόση εγκατάλειψη;

Γιατί τόση εγκατάλειψη;

«Ντι σε ακούω, δεν σε έχασα»

Δεν απαντώ. Απόψε ήρθα εδώ γιατί δεν πρέπει να μείνει μόνος. Έχει ένα ταξίδι να κάνει απόψε και πρέπει να τον συντροφεύσω. Δεν πρέπει να μείνει μόνος.

Αφαιρώ έναν έναν τους αριθμούς για να αδειάσω τον εγκέφαλό μου. Αφαιρώ έναν έναν τους λογαριασμούς, τις οφειλές, τα χρέη, κάνω γρήγορες απαλοιφές, σβήνω, σβήνω, κι ανασαίνει, η ανάσα του γίνεται πιο χαλαρή, με κάθε αριθμό που σβήνω γίνεται πιο βαθιά, πιο ήρεμη. Μια ακόμα βαθιά βαθιά ανάσα, ένας αναστεναγμός κι ένα χαμόγελο πριν την παράδοση.

Δεν μπορεί να κάνει αυτό το ταξίδι, το μοναδικό για κάθε άνθρωπο, με τέτοια βάρη.

Οι αριθμοί έχουν βάρος

Οι λέξεις φως

Θα του πω τις αγαπημένες του λέξεις ξανά και ξανά

Όταν ήταν παιδί και κοιτάζαμε τον ουρανό, του μιλούσα για τα Ουράνια Σώματα και τη Μουσική των Σφαιρών. Του άρεσε να ακούει ιστορίες για τα αστέρια. Του έδειχνα το σπίτι μου εκεί ψηλά, ένα βράδυ μου είπε πως κάποτε θα έρθει να με επισκεφτεί.

Τώρα ήρθε αυτή η ώρα.

Ουράνια σώματα

Ουράνια σώματα

Ουράνια σώματα